2003-2004 Sezonu

Ölü evinde düğüm Hasan Elidemir Maçın ilk yarısı 4-0 bittiğinde, eğer Altay ikinci yarıda da aynı tempoda oynarsa, maç 15-0 filan bitebilir, diye düşündüm. Ve yazı başlığımı hazırladım "Yuh be Altay"... Altay elbette ki yenmek için oynayacaktı. Şerefli mazisi bunu gerektiriyordu. Ama kolu kanadı kırık komşusu Göztepe'yi bu halde yakalamışken gollerin sayısı makul rakamlarda kalmalıydı. Altay şerefliydi, ama aynı zamanda yıllardır zerafeti de temsil ediyordu. "Düşmüşe bir tekme de sen vur" mantığı ona hiç yakışmazdı. İKİSİNE DE AFERİN İkinci yarı başladı. Başta Ahmet ki aferin, sonra Murat Alaçayır, ona da aferin... Altay'a yakışanı yaptılar. "Yeter bu kadar, onlar da bizim meslektaşımız" edasıyla Altay takımının temposunu düşürdüler. Genç Altaylı oyuncular, fanatik seyircinin gazıyla yine de yüklendiler. Ama skor korkunç rakamlara ulaşamadı. İyi ki de öyle oldu. Ahmet frene basınca, Murat gaz kesince, Ümit İnal adam gibi adam olduğundan bana göre sakatlığını bahane ederek ekmek yediği eski takımına karşı, gol kralı olabileceği maçta oynamayınca, skor sadece 6-2'de kaldı. Tekrar ediyorum. İyi ki de kaldı. 15-2 olsa, Altay'a madalya mı takılacaktı? Olsa olsa İzmir'in neredeyse yarısının nefretini kazanacaktı. Göztepe ile ilgili söyleyebileceğim hiç birşey yok. Bırakın top oynamaya, tekme atmaya, penaltı atmaya, hatta hakeme itiraz etmeye bile mecalleri yok. Bence bugünden sonra o şerefli formayı gerçekten giymeyi çok isteyenlere vermeli ve akıllıca yeniden yapılanmalı. Tekrar Altay'a dönüyorum. Maç sonunda fanatik bir grup, ısrarla zaferi kutlama adına (!) futbolcuların havuza girmelerini talep ettiler. Ama onlar girmedi. Biliyorlardı ki, ölü evinde düğün olmaz. Kim verdiyse onlara bu terbiyeyi, ki kim olduğunu herkes biliyor. Bravo Ahmet Taşpınar.